De maanden gaan voorbij en ook aan mijn verblijf in Congo komt een einde. Ik keer terug naar België en bouw hier een leven op.
Van de paters verneem ik jaren niks meer, ook niet wanneer ik informeer naar Kanon en mijn zoon. Voor hen zijn deze twee mensen van de aardbol verdwenen en verwijst niks nog naar hun bestaan.
Tot ik die bewuste dag, 18 februari 1998, via de paters een brief van mijn zoon ontvang. Een brief, uiterst verzorgd geschreven, waarin hij zichzelf beschrijft en vraagt om contact met hem op te nemen en hem te helpen bij zijn studies. De brief bezorgt mij kippenvel. Ik had er al een tijdje in berust dat ik nooit nog iets van hem en zijn moeder zou horen. Bij de brief steekt een foto van een netjes geklede jongeman.
Ik schrijf dadelijk een brief naar de pater “facteur” en vraag of hij weet wie deze jongeman is en hoe ik dit moet inschatten. Korte tijd nadien krijg ik een antwoord: Uzani is ernstige student die vaak helpt bij misvieringen. Zijn moeder heet Kanon Mukamb. Ik beantwoord nu de brief van Uzani en begin hem ook financieel te steunen waardoor ik de belofte aan mijn vader kan nakomen. Maandelijks stuur ik hem via de pater 75 dollar om te kunnen studeren aan de universiteit van Lubumbashi. Het geld opsturen via de pater geeft mij de zekerheid dat het Uzani bereikt. Uzani start aan de faculteit geneeskunde. Jaarlijks krijg ik een kopie van zijn resultaten.
Ik ben aanvankelijk wel wat verbaasd dat Uzani al vierentwintig jaar oud is wanneer hij zijn middelbaar onderwijs beëindigt, maar in Congo blijkt dat heel normaal. Soms slaan leerlingen gewoon een jaar over als ze nodig zijn in de familie of als er op dat moment geen geld voorhanden is om te studeren. Studeren in Congo is een voorrecht, ik heb dat vaak gezien in de normaalschool van Sandoa. De studenten daar waren super gemotiveerd, tuchtproblemen waren er onbestaand en hun diploma behalen kreeg voorrang op alles. Het was een plezier om daar les te mogen geven.
Ik druk Uzani op het hart altijd stipt te zijn en zijn afspraken na te komen. In Congo is tijd een heel rekbaar begrip! Wanneer hij later op zoek moet gaan naar werk, kan dat in zijn voordeel zijn. In Congo zijn duizende jonge mensen werkzoekend, mijn zoon moet opvallen door zijn “ponctualité”. Dat gebeurt ook en Uzani stopt zijn studies tijdens zijn laatste jaar wanneer hij een aanbod krijgt van een Amerikaans bedrijf. Dat zint me niet erg, maar Uzani gaat aan de slag bij het ontginningsbedrijf Roc Mining en werkt zich op korte tijd op tot logistiek verantwoordelijke voor de provincie Katanga. Het is een bloeiend bedrijf tot Chinezen de zaken overnemen en het bedrijf lamleggen. Soldaten sluiten daarop het bedrijf af en nemen alles, zelfs persoonlijke bezittingen, in beslag. Uzani verliest het merendeel van zijn spaargeld. Gelukkig kan hij tijdelijk terugvallen op zijn echtgenote Sylvie die ook voor een mijnbedrijf werkt. Na een tijdje vindt Uzani opnieuw een job in een ander mijnbedrijf dat voornamelijk colton, een geleidingserts, ontgint.
In 2012 kopen Uzani en Sylvie een perceel grond en beginnen ze een woning te bouwen die ze, naargelang hun spaargeld, geleidelijk afwerken. Misschien toch een beetje ‘baksteen-in-de-maag’….
Uzani en Sylvie krijgen ondertussen drie kinderen: Ariel (°2007), Hillary (°2013) en de jongste Karl (°2016).